maandag 2 februari 2015

OK

Het gaat nu ineens allemaal in zo’n rap tempo, dat ik amper de tijd vind om mijn blog bij te werken.

2,5 week geleden had ik dus een maagonderzoek. Ik mocht me in de ochtend melden, kreeg een infuus, via het infuus een roesje, zodat ik niet meekreeg hoe de slang mijn strot door werd geduwd.

Of nou ja, ergens in de verte kan ik me herinneren dat ik enigszins heb tegengesputterd, maar ik weet dus niet meer of dat ook echt zo is…of dat ik dat misschien gedroomd heb. En de paniek die ik denk dat ik had, voel ik dus niet. Was hij er dan wel? Doe mij maar vaker zo’n roesje, heb er de rest van de dag heeeeeerlijk op geslapen.
Wat ik dus ook niet meer weet is dat de verpleger, bij het ontwaken na het onderzoek, al zei dat alles goed was gegaan en er goed uitzag. Dus ik zat braaf (en een beetje nerveus) te wachten op de uitslag één week later, toen de arts mij vertelde dat ik al gehoord had dat alles goed was, fijn! De klachten komen dan waarschijnlijk vanuit de uitzaaiing in de lever. En aan die uitzaaiing gaan ze iets doen!

Direct maandag al had ik een voicemail bericht of ik de eerstvolgende donderdag bij de anesthesioloog en radioloog op gesprek kon komen. Veel te vroeg aanwezig, door voorspelde sneeuw die niet viel, maar gelukkig ook veel eerder dan mijn afspraaktijden aan de beurt. Oeh, dat went wel!
Er is een wachtlijst van ongeveer een maandje, en dan zullen ze door middel van RFA (radiofrequente ablatie) de tumor in de lever wegbranden. Er wordt een naald door de huid heen in de tumor gebracht. Met behulp van een echo of CT-scan weten ze waar ze moeten zijn. De naald is aangesloten op een generator, deze laat de kankercellen trillen. Met de warmte die door de trilling ontstaat, worden de cellen verbrand. Meer info op de website van het Antoni van Leeuwenhoek

Dit alles wordt gedaan onder plaatselijke verdoving middels een ruggenprik en een licht gedoseerd kalmeringstablet. Waarbij de anesthesioloog de dosis verdubbelde bij het zien van mijn wit weggetrokken gezicht :-)) Ik moet dan een nacht blijven ter observatie en zodat de pijnmedicatie goed afgestemd kan worden. Ik kan me daarna wat ziek voelen, want er wordt toch een brandwond gemaakt, maar volgens het boekje zou dit ongeveer met 2 weken over moeten zijn. Complicaties kunnen er altijd zijn als bloedingen of infecties, maar goed, dat kan bij elke operatie.

Dan zitten nog steeds die in de lymfe en de onbekende primaire ergens, maar met het wegbranden van de leveruitzaaiing is er in ieder geval de hoop dat de klachten wat afnemen. Ik wacht het dus rustig af.
Of nou ja, niet rustig, want dochterlief is vandaag voor het eerst naar de basisschool en dat is me daar niet even een stap. Daar heb ik overigens meer last van dan zij. Ik ben op zijn Herman van Veens (in mijn hoofd) aan het rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en vooral maar aan het doorgaan…..zij zei gewoon zonder blikken of blozen “ok doei!” van achter de kleitafel…

Misschien moet ik daar dan maar een voorbeeld aan nemen “ok, doei!”

2 opmerkingen:

  1. Heel veel sterkte met de komende behandeling Jose, en wat een super dochter heb je. En wij als moeder maar denken dat we onmisbaar zijn ��

    BeantwoordenVerwijderen