maandag 20 augustus 2012

Grrrrrrriep!

Ik had nu op zijn minst al een polonaise door de woonkamer moeten kunnen waggelen. Niet alleen om te vieren dat ik vanmorgen weer wakker werd (wat overigens iedereen zou moeten doen; wakker worden én dat vieren) maar ook omdat ik nu 2,5 week na de operatie langzaamaan elke dag een paar stappen meer zou moeten lopen.
Waar het niet dat een griepvirusje mij de ultieme vakantieplek vond, zich heerlijk nestelde en vervolgens elke cel in mijn lijf lam legde. Er ging niks meer in en wat er al in zat, kwam er met een noodgang weer uit.

Zo heb ik 5 dagen zwetend onder een dikke deken in bed doorgebracht. Het prachtige zomerweer vervloekt. En is mijn conditie blijven hangen in plaats van verbeterd.
Niet dat ik voorheen in topconditie verkeerde, maar wat krijg je een optater. De trap op en ik sta als een hijgend paard, snakkend naar zuurstof te balanceren op de bovenste trede. Ik kan niet veel en dat is raar. Het is niet leuk, het is saai en het is stom. (laat mij even als een klein kind klagen, heerlijk!)

Helaas ben ik ook de enige die er iets aan kan doen. Geduld hebben (waar ik mijn dochter vaak aan help herinneren; van wie zou ze dat ongeduldige hebben!?) en doorzettingsvermogen (ja dat dus..)

Want dat is het, we gaan door. Vandaag even niet. Morgen een nieuwe poging!



2 opmerkingen:

  1. ook dat nog.... alsof je nog niet genoeg gehad hebt, nu moet je weer even acsepteren dat je weer een stapje terug hebt moeten doen, en dan ook weer proberen de conditie langzaam op te bouwen als het kan!! rustig aan, iedere dag weer een stapje vooruit!! sterkte en geniet!!XXXX petra

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Yep. rustig aan doen is het enige wat je kan doen. Ookal wil je hoofd iets anders. hopelijk kan ik je binnenkort weer vergezellen met een bakkie thee dat helpt misschien tegen saaiheid. Xx ma

    BeantwoordenVerwijderen