Verzzzzzzzzoek

Het is mijn eigen schuld, van de week deed ik het weer. De spreekwoordelijke goden verzoeken.

“Weet je…” zei ik, gevolgd door “nee laat maar” Manlief keek me lachend aan en wist direct wat ik van plan was te zeggen “Ja..nu heb je er al aan gedacht…” sprak hij me toe. Schoonzus Manon, die ook meteen begreep waar het om ging klopte het nog af, al zat er inmiddels een dikke laag verf op het ooit ongelakte hout. Als ik er toch al aan gedacht heb, kan ik het net zo goed zeggen. “Joarah slaapt al 3 nachten in haar eigen bed tot 8 uur!!!”

Manon verzuchtte enigszins jaloers een wauw. Haar zoon heeft bedacht dat het leven veel leuker is als je papa en mama elke nacht minstens één keer wakker maakt. De nachten dat hij dat leuke deel vergat zijn op één hand te tellen. De blijdschap van zijn papa en mama is daarentegen, op dit punt, van ontelbare grootte. (hee...ooit komt het goed :-) )

En ja hoor, halverwege de film van onze bruiloft een schreeuw door de babyfoon. Joarah wakker…ik snel naar boven om te voorkomen dat zij haar neef zou wakker schreeuwen, die in de kamer ernaast in een campingbedje sliep. Toen ik beneden kwam met een  breed grijnzend kindje, was ik ze voor “Ik had mijn mond moeten houden…”

En zo moet ik vaker mijn mond houden. Ooit was ik degene die over neefje Jur zei: “Arm kindje, is in die paar maanden dat hij leeft al vaker in het ziekenhuis geweest dan ik in de afgelopen 30 jaar” Vlak daarna mocht ik me wekelijks melden. Ik denk dat we inmiddels gelijk op lopen. Al gaat hij de komende weken weer zijn best doen mij in te halen met een achillespeesverlenging in het vooruitzicht. Hij is geboren met klompvoetjes en om ervoor te zorgen dat hij straks normaal kan lopen, rennen, springen en dansen op K3 (gedwongen met 2 grote zussen en 1 klein nichtje) doet het AMC ook voor hem haar uiterste best.

Het maakt dat ook dat ik in het ziekenhuis wel stoer moet zijn, want als mijn kleine neefje van bijna 2 geen kik geeft als zijn benen weer door vreemde mensen worden verpakt met gips, zoals vandaag. Wie ben ik dan om me als een watje te gedragen?!

Nog 2 weken uitzingen tot de uitslag. De pijn neemt toe, niet fijn, maar nog vol te houden.  Eerst volgende week maandag bloed laten prikken. Al word ik de laatste dagen aardig leeg gezogen. Ik dacht dat alle muggen inmiddels wel het loodje hadden gelegd of met de noorderzon waren vertrokken, maar blijkbaar staat er in muggentaal “overwinteroord” op onze voordeur.  Ik vermoed ook een bordje “bar” op MIJN VOORHOOFD, gezien de dikke vette bult die er nu siert. Gelukkig heb ik zo’n tennisracket waarmee je muggen elektrocuteert. Klinkt dat zielig?? Het wordt nog veel zieliger, wat bleek is dat zo’n racket ze de meeste gevallen alleen tijdelijk verlamd, en ze daarna gewoon weer verder vliegen. Een effectievere manier is ze te electrocuteren en daarna te verzuipen, dan weet je zeker dat ze niet meer prikken.

Zo en nu hopen dat de spreekwoordelijke god dit niet leest…