vrijdag 24 augustus 2012

Octreotide scan

Dat zit er weer op, ik ben weer gescand. Een octreotide scan stond dit keer op het programma.
Woensdag mocht ik komen voor een injectie met daarin verwerkt het stofje octreotide. Dit is licht radioactief, maar licht genoeg om gewoon mee naar huis te mogen. Vervolgens heeft dit 24 uur nodig om zich aan de tumorcellen te hechten.

Na deze 24 uur wordt er een scan gemaakt. De cellen die het stofje hebben opgepakt zijn dan goed zichtbaar op de scan. Daarmee kunnen ze dus zien waar zich neuro endocriene tumorcellen in mijn lichaam bevinden.

Donderdag had ik de eerste scan. Je moet dan ruim een uur stil liggen op een smalle tafel. Zowel boven als onder je (op nog geen halve cm van je lichaam) hangt een grote vierkante scanner, die in slowmotion van je kruin tot het uiterste puntje van je teen beweegt.
Als je dan alle dwangmatige trekjes en zenuwstuipen hebt kunnen weerstaan is de scan gelukt (want als je stil MOET liggen dan lijkt het alsof elk deel van je lichaam tegensputtert; droge mond, jeukende wang, trillende bilspier en spastische ogen) 
Dan volgt er nog een close-up van een bepaald gebied, in mijn geval mijn buik. Met mijn armen boven m'n hoofd draait de camera op buikhoogte nog eens zo'n 20 minuten om me heen. Er achteraan direct nog even een CT-scan. Deze laatste kan een driedimensionaal beeld maken van een lichaam.
Het duurt een eeuwigheid. Vooral ook omdat niemand heeft bedacht iets gezelligs aan het saaie witte gaatjes plafond te hangen. "zoek de 20 verschillen!" of een lekkere vent (of vrouw) of een tv!? Hoewel dat laatste de boel waarschijnlijk stoort. Bij binnenkomst werd me gevraagd of ik geen metalen voorwerpen bij me had; "ook geen geweer of stiletto?!" keek de scanner me grappend aan.

Vrijdags mocht ik nog een keer terug komen. Het stofje octreotride heeft namelijk de neiging om, naast aan een NET te hechten, ook aan ontlasting te hechten. Dus maken ze een de derde dag (indien nodig) nog een scan, zodat ze "onderschijt" (hij was te makkelijk!) kunnen maken tussen weefsel en ontlasting. Ontlasting zal zich immers een paar uur verder verplaatst hebben, weefsel niet.
Een scan van 7 minuten van mijn buik. Dat viel weer mee.

En nu weer wachten op de uitslag.
Al ziet de scanner direct op zijn scherm alle rotte cellen zitten, hij houdt zijn mond dicht.
Keek hij vol medeleven? Of juist opgelucht? Ik heb inmiddels geleerd dat je vooral niet teveel moet denken. Je haalt niks uit een blik, het is voor hen niet meer dan een gewone werkdag met de zoveelste patiĆ«nt.

We wachten dus weer rustig af....

1 opmerking:

  1. Lieve Jose, geduld is een schone zaak zeggen ze altijd, maar kan me voorstellen dat jij zo langzamerhand het geduld niet meer kunt opbrengen om maar af te wachten. Sterkte met het geduld opbrengen en het afwachten xxx

    BeantwoordenVerwijderen