Plons!

Nadat ik ophing deed ik iets dat ik al veel eerder had moeten doen, ik switchte van ziekenhuis.

Al die tijd had ik ergens het vertrouwen vandaan gehaald dat het wel goed zou komen. Dat ziekenhuizen toch niet zo onhandig met patiënten omgaan. Dat het aan mij lag.

Misschien interpreteerde ik alles verkeerd, misschien was ik te veeleisend, misschien was ik niet ziek genoeg, misschien ging dit bij alle patiënten zo, misschien….heel misschien had ik wel gewoon gelijk en zou dit niet de normale gang van zaken moeten zijn. Dit was in ieder geval niet hoe ik langer behandeld wilde worden.
Natuurlijk worden in ieder ziekenhuis fouten gemaakt, en verloopt niet altijd alles soepel, kunnen ze het niet iedere patiënt naar de zin maken, maar nu had ik niet langer het vertrouwen dat het ooit nog goed zou komen in zowel het AMC als het EMC. Ik was er klaar mee. Nadat ik mijn gal had gespuwd bij diverse personen, waaronder een contactpersoon van de meest geweldige patiëntenvereniging die je je kan wensen (voor zover je je een patiëntenvereniging wil wensen dan…) zette ik de overstap in gang.

In het Antoni van Leeuwenhoek, een ziekenhuis gespecialiseerd in kanker, was ik ooit al een keer geweest voor een second opinion ten tijde van de leveroperatie. Ik weet nog dat ik toen flink nerveus werd bij het idee daar naartoe te moeten, want jee een ziekenhuis gespecialiseerd in kanker dat moet een treurig ziekenhuis zijn. Ik bedoel bij het gemiddeld ziekenhuis komt ook bijna niemand er voor zijn lol, maar dan weet ik in ieder geval bij iedereen die binnen loopt een gezellig verhaal te bedenken. In het AvL kon ik niets leuks bedenken, want kanker is niet leuk.

Maar ook zij zijn een kenniscentrum voor neuro endocriene tumoren. Eén dag nadat ik had laten weten graag bij hen onder behandeling te willen werd ik al gebeld door een verpleegkundig specialist. Ze had mijn verhaal begrepen en ik was van harte welkom. Ze had zelfs, als ik wilde, de maandag erop al een mogelijkheid voor een afspraak. Ik moest een formulier ondertekenen waarmee ik toestemming gaf mijn dossiers in voorgaande ziekenhuizen op te vragen.

En zo zat ik de maandag er op om half 9 tegenover mijn :-) verpleegkundig specialist en mijn arts. De meeste gegevens waren inmiddels al doorgekomen en een deel had ze nog van mijn eerder bezoek. Ze deed een aantal controles en nam nog even de geschiedenis met me door, de klachten die ik momenteel heb en met als afsluiter de te nemen stappen.

De eerste stap is een scan. Een dotatate/PET scan die mogelijk nauwkeuriger beeld geeft dan de eerdere scans. Geen garantie overigens, bij de ene mens werkt het één beter dan het ander. Op dit moment is deze scan ook alleen beschikbaar in het AvL, waardoor er een wachtlijst is. Voor half november zou ik in ieder geval een oproep moeten ontvangen, zo niet dan moet ik mijn verpleegkundig specialist bellen. Via een direct lijntje à jahaa zo kan het dus ook! J

En dan een week na de scan, jahaaa 1 week, de uitslag.

Zo kan ik dus zeggen dat ik die steek, die ik nog steeds niet verder ben, wel langzaam van me af kan laten glijden.  Het AvL had voor mij een hoge drempel, maar dat gaf niet meer dan een flinke plons in een ontzettend warm bad.....