Vervelen(d)

Ik verveel me dood. Niet te letterlijk nemen, en uiteindelijk is ook bewezen dat je van verveling niet echt doodgaat. Staat op internet dat onderzoek. Ik ken namelijk het internet uit mijn hoofd. Je moet toch wat….

Zo weet ik wie er allemaal vermist zijn via de website van "Vermist" en dat zijn er veel!  Er zijn mensen die al jaaaaren zoek zijn. Dat is toch ook een eng idee? Dat niemand je kan vinden. Daarentegen zijn er ook mensen gevonden, dood, die al jaaaaaren niet geïdentificeerd zijn. Hoe is dat toch mogelijk. Dat helemaal niemand je mist. Het zijn niet allemaal 95 jarigen, waarvan ik me kan voorstellen dat er mogelijk geen familie meer is en je leeftijdgenoten dementeren. Het zijn ook geschatte (je kunt het ze lastig vragen) dertigers. Die moeten toch een vader, een moeder,  opa, oma, buren of minstens een oud-klasgenoot hebben? Ze heten echt niet allemaal Remi.

Er staan foto’s bij, niet de meest charmante, maar bedenk het zijn ontzielde gezichten. Bij een aantal berichten staat vermeld “bevat schokkende beelden” die zullen dus nooit geïdentificeerd worden,  want welke gek klikt die foto’s open?

Iets heel anders: Kwik, kwek en kwak hebben nog een vierde broer Kwok. Wist je niet he!? Ik wel! Ook dat ze in andere landen, m.u.v. Indonesië,  geen Kwik, Kwek en Kwak heten. Voorbeelden: Cin, Can & Cem of Billy, Villy & Dilly, Qui, Quo & Qua…. De Belgen hebben wel de meest creatieve vertaling: Loekie, Joost & Victor. Wat moet ik daar nou nog over zeggen? Kwaaaak!

Ik ben inmiddels ook op de hoogte van het reilen en zeilen in Hollywood en ’t Gooi, thanx to de achterklappagina van nu.nl. En waar ik stiekem het meeste van geniet zijn de oerdomme reacties op de roddels.

De afgelopen weken heb ik over zittende hobby's nagedacht: breien, ooit geleerd van oma (net zo verplicht als het volkslied) Geen hele truien of jurken hoor, maar recht toe recht aan. Ze is me alleen vergeten te vertellen hoe je er een eind aan breit. Letterlijk. En om nou met zo’n breinaald in mijn nek de winter door te gaan.
Verder dan breien kwam ik eigenlijk niet, hoewel zitten op zich ook een hobby kan zijn.

Alle boeken heb ik al uit, en alle films al minstens 2x gezien, evenals de dvd-box van Friends en Sex&the city.

Ik verveel me dus. Duidelijk.
Dat is overigens tussen de momenten door dat ik mensen om me heen heb. Nu klinkt het alsof ik continue moederziel alleen ben, terwijl ik feitelijk alleen de maandag en donderdag, overdag, alleen thuis ben. De andere dagen zijn Joarah en Jean-Paul er, en is Jean-Paul werken dan is mijn moeder er. Het komt er eigenlijk meer op neer dat ik gewoon het binnen zitten spuugzat ben. Dat ik niet zelf even op pad kan. Dat ik afhankelijk ben van anderen....

Gelukkig word ik steeds mobieler en maak ik zo nu en dan een uitstapje, rondje om het huis enzo. Gisteren wat verder, manlief had bedacht dat we wel even konden uitwaaien op het strand, dat zou me goed doen. Egmond werd het, niet zo ver rijden en parkeren aan het strand, hij wil namelijk niet het risico lopen mij te moeten tillen. De helling afgerold en bij het eerste de beste stukje zand neer geplofd. Joarah lekker aan de haal met emmer en schep en wij vol verbazing het strand rond gekeken. Terwijl wij met blauw aangelopen lippen van de kou, bijna wegwaaiden (en daar is echt wat wind voor nodig) lagen er mensen in hun badkleding op het strand. Sterker nog, er trotseerden een aantal het ijskoude water. Zeker met het idee dat je het weer moet dwingen?!

Zo rommelen we de komende weken verder, de tijd vliegt voorbij. Voor je het weet ben ik weer op pad, in de drukte, aan het werk. En mis ik de lange dagen van bankhangen en Google.....